I.

WSKAZANIA OGÓLNE

281.

Troska o powołania

Wszyscy współbracia powinni się gorliwie troszczyć o budzenie powołań i o pozyskiwanie współpracy chrześcijańskich rodzin w tej sprawie.

Wszyscy niech pamiętają, że najskuteczniejszym środkiem do tego celu jest świadectwo własnego życia i radość ze swego powołania.

Każda prowincja niech powierzy sprawę budzenia powołań i troskę o kandydatów dobrze do tego przygotowanym członkom.

282.

Formacja całościowa

Prowincje, stosując do swych sytuacji zasady i postanowienia Prawa Podstawowego, niech się starają o to, aby różnorodne elementy formacji ludzkiej, intelektualnej, duchowej i apostolskiej scalały się stopniowo w procesie wychowawczym, który powinien objąć całą osobę oraz wszystkie aspekty jej życia.

283.

Formacja we wspólnocie

Stopniowe wdrażanie młodych ludzi do osobistego i świadomego podejmowania obowiązków wynikających z konsekracji i do kształtowania własnej tożsamości członków Stowarzyszenia, działającego w Kościele i w świecie, powinno się dokonywać we wspólnocie i poprzez czynne ich uczestnictwo w życiu Stowarzyszenia i w jego apostolstwie.

284.

Kontakt z Kościołem i światem

Poznawanie i przyswajanie sobie specyficznych wartości Stowarzyszenia, jak też realizacja normalnego programu wymaganych studiów, powinny być uzupełniane przez kontakt ze społecznością, zarówno kościelną, jak i świecką.

285.

Wychowawcy i wykładowcy

Każda prowincja powinna się troszczyć, zgodnie z przepisem nru 73, o przygotowanie odpowiedniej liczby wychowawców i wykładowców. Powinni oni posiadać dobre przygotowanie z zakresu pedagogiki i z przedmiotów, których mają nauczać, oraz zdobywać stopnie naukowe, wymagane w danym kraju. Niech też pewien czas - przed zdobyciem przygotowania specjalistycznego i po jego uzyskaniu - poświęcają pracy duszpasterskiej.

286.

Ojciec duchowny

W każdym domu formacyjnym powinien być wyznaczony ojciec duchowny, kapłan o odpowiednich kwalifikacjach, który służyłby młodym ludziom radą i kierownictwem w życiu duchowym. Poprzez nauki i osobiste kontakty powinien się on starać, aby pogłębiali oni wiedzę o Stowarzyszeniu i miłość do niego.

287.

Współpraca wychowawców

W każdym domu formacyjnym przełożeni, wychowawcy i wykładowcy powinni spotykać się co pewien czas, celem przedyskutowania spraw związanych z ich obowiązkami.

II.

OKRESY FORMACYJNE

A. Okres wstępny

288.

Postulat

Statuty Prowincjalne powinny określić obowiązek, naturę i czas trwania postulatu. Ta wstępna próba służy wyrobieniu właściwego sądu o postawie i powołaniu kandydata, jak również sprawdzeniu i uzupełnieniu jego kultury religijnej, niezbędnej w okresie wstępnym.

289.

Okres wstępny

Kto chce wstąpić do Stowarzyszenia, musi przed konsekracją przejść przez okres wstępny, trwający co najmniej dwa lata.

Z tych dwu lat cały jeden rok jest przeznaczony na wprowadzenie kandydata w życie konsekrowane naszej wspólnoty. Nie musi to być jednak czas ciągły i może składać się z różnych części okresu wstępnego.

290.

Dokumenty wymagane do przyjęcia

Przed przyjęciem kandydaci, celem ustalenia ich fizycznej i moralnej zdatności, przedstawiają dokumenty wymagane przez Statuty Prowincjalne, a w poszczególnych przypadkach przez Radę Prowincjalną.

Kandydaci powinni ponadto złożyć pisemne oświadczenie, że pragną być przyjęci z własnej i nieprzymuszonej woli; powinni też odpowiedzieć na pytanie, czy wiedzą o ewentualnych chorobach dziedzicznych w swojej rodzinie oraz stwierdzić, że - o ile im wiadomo - sami są od nich wolni. Powinni wreszcie oświadczyć, że jest im rzeczą wiadomą, iż świadome przemilczenie tego rodzaju chorób może spowodować wydalenie, nawet po wiecznej konsekracji.

291.

Pozostałe warunki

Wydawanie zarządzeń w sprawie miejsca, jak i innych szczegółów niezbędnych dla okresu wstępnego, należy do Rady Prowincjalnej; wymagana jest jednak aprobata Rady Generalnej.

292.

Dyrektor Okresu Wstępnego

Mianowany zgodnie z przepisem nru 77 Dyrektor Okresu Wstępnego jest odpowiedzialny za kandydatów - jeżeli to tylko możliwe - przez cały okres wstępny.

W porozumieniu z Przełożonym Wspólnoty Miejscowej i z pozostałymi wychowawcami Dyrektor Okresu Wstępnego powinien być dla kandydatów przewodnikiem na drodze ścisłego związku z Bogiem, w zaznajamianiu się z dziełem i duchowością pal-lotyńską oraz w praktykowaniu życia we wspólnocie.

W atmosferze zaufania i dialogu powinien on utrzymywać stałą łączność z kandydatami i omawiać z nimi proces ich formacji.

Gdy omawia się sprawy kandydatów okresu wstępnego, Dyrektor Okresu Wstępnego uczestniczy z reguły w posiedzeniach Rady Prowincjalnej, jednak bez prawa głosu; jeżeli nie może uczestniczyć, opinię swoją wyraża na piśmie.

293.

Studia i przygotowanie zawodowe

Wyłączając rok zarezerwowany na wprowadzenie do życia konsekrowanego w naszym Stowarzyszeniu, pozostały czas okresu wstępnego może być przeznaczony na dalsze studia i na kształcenie zawodowe, bez zaniedbywania jednak formacji duchowej.

294.

Zarządzanie dobrami i korzystanie z nich

W okresie wstępnym kandydaci zachowują prawo własności i mogą zarządzać swoimi dobrami, używać ich i korzystać z nich.

Gdyby zdaniem Dyrektora Okresu Wstępnego zarządzanie dobrami stanowiło przeszkodę, kandydat, zgodnie z przepisem nru 232, powinien przekazać je osobie przez siebie wybranej.

Kandydaci nie powinni rozporządzać swymi dobrami bez zasięgnięcia rady u Dyrektora Okresu Wstępnego, którego zadaniem jest wprowadzanie ich w ducha ubóstwa.

295.

Zwolnienie z części okresu wstępnego

Dyspensy z jednego roku czy z sześciu miesięcy okresu wstępnego, przewidziane postanowieniem nru 76, powinny uwzględnić przepis zawarty w nrze 289, a mianowicie, że jeden rok ma być w całości zarezerwowany na wprowadzenie do życia konsekrowanego w naszym Stowarzyszeniu.

296.

Odejście i wydalenie kandydatów

Kandydat ma prawo w każdej chwili opuścić Stowarzyszenie. Dla słusznego powodu może wydalić go Rada Prowincjalna; w szczególnych zaś przypadkach, gdy zwłoka mogłaby spowodować poważną szkodę, może to uczynić także - za zgodą Dyrektora Okresu Wstępnego - Przełożony Wspólnoty Miejscowej, powiadamiając natychmiast o tym fakcie wyższego przełożonego.

B. Składanie konsekracji

297.

Informacje

Z uwagi na dobro kandydata i wspólnoty w dopuszczaniu do konsekracji trzeba postępować ostrożnie i roztropnie. Należy z wielką starannością rozpatrzyć właściwości kandydata i jego nastawienie. Informacje, niezbędne do wyrobienia sobie przez Radę Prowincjalną właściwego osądu, ma jej przesłać Rada Wspólnoty Miejscowej, a przed pierwszą konsekracją Dyrektor Okresu Wstępnego.

Zgodnie z normą podaną w nrze 66 należy również wziąć pod uwagę opinie wyrażone przez członków.

298.

Składanie i ponawianie konsekracji

Zachowując dokładnie to wszystko, co w sprawie dopuszczenia do konsekracji i jej ważności zostało ustanowione w nrach 78 i 79, wyższy przełożony może, dla słusznego powodu, pozwolić na wcześniejsze złożenie pierwszej konsekracji, lecz nie więcej niż na 15 dni przed upływem roku zarezerwowanego, zgodnie z przepisem nru 289, na wprowadzenie do życia konsekrowanego w naszym Stowarzyszeniu.

Konsekrację czasową ponawia się z chwilą jej wygaśnięcia. Wyższy przełożony może dla słusznych powodów pozwolić, aby ponowienie to odbyło się wcześniej - nie więcej jednak niż miesiąc przed terminem - albo też zostało opóźnione, ale nie dłużej niż o jeden tydzień.

298a.

Choroba i odnowienie konsekracji

Choroba fizyczna lub psychiczna, także wtedy, gdy pojawiła się po złożeniu konsekracji, stanowi podstawę niedopuszczenia do odnowienia konsekracji lub złożenia konsekracji wiecznej, jeśli - zdaniem biegłych - czyni członka niezdolnym do życia w Stowarzyszeniu. Nie ma to jednak zastosowania wtedy, gdy choroba zaistniała na skutek zaniedbań ze strony Stowarzyszenia lub wskutek pracy podejmowanej w Stowarzyszeniu.

Jeśli w czasie trwania konsekracji czasowej członek stał się niepoczytalny, wówczas - chociaż jest niezdolny do złożenia nowej konsekracji - nie może być wydalony ze Stowarzyszenia.

299.

Dokument konsekracji

Akt konsekracji podpisuje członek, osoba przyjmująca ją w imieniu Stowarzyszenia oraz dwóch świadków. Dokument przechowuje się w archiwum prowincji.

300.

Przechodzenie braci do stanu duchownego

Rada Prowincjalną może w drodze wyjątku pozwolić, aby po konsekracji brat wszedł na drogą przygotowania się do kapłaństwa, a kandydat do kapłaństwa przeszedł do stanu braterskiego.

C. Formacja kandydatów do kapłaństwa

301.

Odpowiedzialność prowincji

Każda prowincja ma się starać o to, aby członkowie zmierzający do kapłaństwa otrzymali odpowiednią formację, zgodnie z przepisem nru 71.

302.

Wyższe Seminarium Duchowne

Prowincje rozwijające działalność na tym samym terytorium i posługujące się jednym językiem, powinny - jeżeli to jest możliwe - zorganizować jedno wspólne seminarium duchowne, obejmujące studium filozofii, teologii oraz rok duszpasterski.

Jeżeli w danym kraju istnieje tylko jedna prowincja, powinna ona założyć własne seminarium wyższe, o ile okoliczności na to pozwalają i za tym przemawiają; w przeciwnym razie należy kierować alumnów do innych instytutów.

303.

Statuty

Wyższe seminaria duchowne Stowarzyszenia opracowują statuty, które określają ich własną strukturę. Statuty takie winny uzyskać zatwierdzenie, zgodnie z przepisem nru 72.

D. Formacja braci

304.

Formacja całościowa

Duchowa i zawodowa formacja braci ma odpowiadać potrzebom prowincji oraz pragnieniom i zdolnościom poszczególnych jednostek; powinna łączyć się ponadto z odpowiednią formacją kulturalną i teologiczną, tak aby każdy brat mógł brać czynny udział w życiu i apostolstwie Stowarzyszenia.

305.

Diakonat braci

Apostolstwo naszych braci stanowi integralny element apostolstwa Stowarzyszenia. W szczególnych jednak przypadkach, zgodnie z przepisem nru 60, Rada Prowincjalną może zezwolić poszczególnym braciom, aby przygotowali się do stałego diakonatu, a potem dopuścić ich do święceń, jeżeli decyzję tę zatwierdzi Rada Generalna.

306.

Współpraca między prowincjami

Niech prowincje współdziałają ze sobą, w miarę możliwości, w dziedzinie formacji braci.

E. Stała formacja członków

307.

Stała formacja

Po zakończeniu zwyczajnego okresu formacyjnego niech członkowie w dalszym ciągu poszerzają swą wiedzę teologiczną i fachową w określonych dziedzinach; niech biorą udział w kursach dokształcających, aby w ten sposób mogli sprostać wzrastającym wymaganiom swego powołania. Niech nie zaniedbują przy tym studium nad duchowością i historią naszego Stowarzyszenia.

308.

Odpowiedzialność poszczególnych prowincji

Do zadań każdej prowincji należy podejmowanie, we własnym zakresie lub razem z innymi prowincjami, dalszych inicjatyw zmierzających do prowadzenia stałej formacji członków. Należy wszakże umożliwić im przy tym korzystanie także z innych możliwości oferowanych poza Stowarzyszeniem.